บันทึกนางสนมเมื่อข้าได้แต่งเป็นเมียจักรพรรดินี รายา

บันทึกของนางสนม เมื่อข้าได้แต่งเป็นเมียของจักรพรรดินี รายา  

เขียนโดย Lillybalr  

***เรื่องราวต่อไปนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องและไม่เคยเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์จริงๆ เป็นเพียงเรื่องราวในจินตนาการของผู้แต่ง มีการใช้ชื่อจากสถานที่และบุคคลในชีวิตจริงที่ระบุชื่อไว้ในประวัติศาสตร์จริงๆ ซึ่งผู้แต่งไม่ได้ตั้งใจล่วงละเมิดแต่อย่างใด ต้องขออภัยหากไม่เหมาะสม***

*นิยายเรื่องนี้มีคำรุนแรงแทรกเข้ามาเกี่ยวกับสงคราม น้ำสีแดงและคำว่าตุย*

พระจักรพรรดินี ราชินี รายา ได้ขึ้นครองราชสมบัติต่อจากพระจักรพรรดิ นิโคลัสไรอัน ผู้เป็นพระสวามี ภายใต้รัชกาล ราเดนที่2 ราชวงศ์เวเซคัสแห่งนอร์มา เป็นเวลา 40 สหัสวรรษ แต่หลังจากขึ้นครองราชย์ พระราชินีรายาไม่ได้มีการแต่งงานครั้งใหม่กับชายอื่น พระนางมุ่งแน่นเรื่องฟื้นฟูกองกำลัง พัฒนาอาวุธ ยุทโธปกรณ์ และทำสงครามแย่งชิงดินแดนกับแคว้นต่างๆ

รวมถึงมีราชโองการให้ก่อสร้างสถานศึกษา สถานพยาบาล และขุดทางน้ำสำหรับการขนส่งโดยเรือ บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองอย่างมั่นคงและมั่งคั่งหลังจากที่พระนางขึ้นครองราชย์ ถึงแม้เชื้อสายตระกูลของพระจักรพรรดินีจะเป็นตระกูลที่มีอายุยืนยาว แต่พระนางก็ยังมีข้อจำกัดเรื่องอายุขัย 

เหตุนี้เรื่องที่พระนางไม่มีบุตรราชโอรสหรือราชธิดาเลยก็ทำให้เหล่าเสนาบดีและข้าราชบริพารต่างวิตกกับเรื่องนี้ แต่เพราะในอดีตพระนางเคยรับรู้ความเจ็บปวดจากการตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตรมาก่อน พระนางจึงใช้พลังที่สะสมมานานเปลี่ยนช่วงล่างของตัวเองให้เป็นเหมือนกับชาย แล้วเคยพูดว่าจะไม่แต่งงานอีก

ผู้ติดตามคนสนิทจึงได้ขอให้พระนางหาสนมแต่งเข้ามา หรือแต่งงานกับเจ้าหญิงของราชวงศ์อื่น พระนางได้ฟังและนิ่งคิดซักครู่ ก่อนที่จะมีคำสั่งให้เกณฑ์ลูกสาวขุนนางวัยแตกเนื้อสาวเข้ามาถวายตัวเป็นนางใน คำสั่งนี้มีมาตั้งแต่เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา ก็ยังไม่มีสนมคนไหนสามารถให้กำเนิดบุตรกับพระราชินีได้  

ที่ห้องโถงบรรพบุรุษ องค์ราชินีรายากำลังขอพรต่อหน้ารูปปั้นกษัตริย์องค์แรกของรัชกาล 

“องค์ราชินีพะย่ะค่ะ ถึงยาม”

“ตองอู่ ข้ารู้แล้ว” 

เสียงกระซิบของผู้ติดตามคนสนิทของท่าน พระนางไม่รอให้เขาได้พูดจบ พูดตัดประโยคทันที  รายานั่งหลังตรงหน้าแท่นบูชาพูดด้วยเสียงขึงขัง

“วันนี้ข้ามีภารกิจไปราดตระเวนที่ตอนเหนือของนอร์มา แถวนั้นมีเมืองอะไรบ้างนะ ตองอู่ ถวนให้ข้าฟังอีกทีซิ” 

บ่าวคนนั้นรีบนำสมุดบันทึกขึ้นมาเปิดอ่าน ทำตาหยีซักพัก แล้วก็เริ่มเปิดหน้าสมุด 

“มีเมืองเชียงแสน เมืองเวียงพิงค์ เมืองเวียงโกศัย พะย่ะค่ะ ทั้งสามเมืองที่กล่าวไปยังไม่ได้เป็นเมืองขึ้นของพระองค์”  

“หึ... ” 

รายาหลับตายิ้ม แล้วตองอู่ก็พูดขึ้นต่อ

“ข้าได้ข่าวว่าเมืองเชียงแสนมีสาวงามนางหนึ่ง นางงามมากจนเจ้าเมืองเชียงแสนคอยวันที่นางมีระดูเลยพะย่ะค่ะ”  

“เชียงแสนหรอ..”

“พะย่ะค่ะ” 

รายานิ่งไปครู่หนึ่ง

“เตรียมชุดให้ข้า เราจะไปราดตระเวนแถวนั้น”

“ต้องแจ้ง-” 

“ไม่ต้อง” 

ไม่ทันที่ตองอู่จะพูดจบ รายาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ.. พะย่ะค่ะ” 

พลบค่ำวันนั้น

“เตรียมเสด็จ”

ขบวนทหารม้าเริ่มออกจากเมือง หน้าขบวนมีแม่ทัพธนัทนำทาง และท้ายขบวนมีรายาคอยสังเกต  

“อีกนานสองวันเลยท่านแม่ทัพ กว่าจะถึงเชียงแสน”

“ถ้าเรารีบเร่งไม่ถึงหรอก ข้าจะใช้โอกาสนี้กลับไปเยี่ยมน้องสาวของข้าด้วย” 

เสียงของทหารยศสูงคนหนึ่งพูดกับแม่ทัพธนัทก่อนที่ม้าจะเริ่มวิ่ง ขบวนตรงสู่เมืองเหนือเชียงแสน 

.

.

.

.

สวัสดี ค่าา บทข้างต้นเป็นประถมบทของนิยายเรื่องนี้นะคะ ยังไงก็ฝากทุกคนติดตามผลงานด้วยนะคะ??’•